Torture and Defense of Torture Victims in Judicial Courts – Part 1

As you know, torture is the most blatant violation of human rights, and its prohibition has been emphasized in various international conventions. Some human rights conventions have been recognized by Iran and their observance is mandatory, while others, such as the Convention against Torture, have not yet been ratified by the Islamic Republic.

The key question is how treaties are operationalized and implemented at the international level.

The executive mechanisms of international treaties are not as strong as human rights activists would expect, but they are sufficiently effective to meet the expectations of most countries. Many governments, despite acceding to international treaties, are not willing to submit to an international system that may limit their sovereignty. Nevertheless, each government party to a treaty is obliged to take measures to ensure that all individuals in that country can enjoy the rights enshrined in the treaty.

In a situation where Iran has not accepted the Convention against Torture, how can defense be made for torture victims in the judicial courts of Iran based on international treaties? How can judges be convinced that confessions resulting from torture have no legal validity?

At the Center for Justice for Children, in collaboration with Carleton University in Canada, and with a focus on domestic and international laws, we strive to provide the necessary information to defense attorneys in order to empower them against torturers.

In the first part of the lecture, Mr. Hossein Raeesi, a human rights lawyer, addresses the question of how to defend the rights of torture victims in Iranian courts from a human rights perspective.

So please stay with us until the end of this lecture, and for more details, visit the website of the Center for Justice for Children and read the “Practical Guide to Defense of Torture Victims.”

همانطور که می دانید شکنجه آشکارترین مورد نقض حقوق بشر است که ممنوعیت آن در کنوانسیون‌های متعدد بین المللی، مورد تاکید قرار گرفته است. برخی از کنوانسیون‌های حقوق بشری توسط ایران به رسمیت شناخته شده و رعایت آن الزام آور است و برخی مانند کنوانسیون منع شکنجه، هنوز به تصویب جمهوری اسلامی نرسیده است.

پرسش کلیدی این است که معاهدات، چگونه در سطح بین‌المللی عملیاتی و اجرایی می‌شوند؟

مکانیسم‌های اجرایی معاهدات بین‌المللی به میزانی که فعالان حقوق بشر انتظار دارند قوی نیستند، اما به اندازه کافی کارآمد هستند که بتوانند توقعات اکثر کشورها را برآورده کنند. بسیاری از دولت‌ها با وجود الحاق به معاهدات بین‌المللی، حاضر به تسلیم در برابر یک سیستم بین‌المللی که ممکن است حاکمیت آنها را محدود کند نیستند. با این حال، هر دولت طرف یک معاهده، موظف است اقداماتی را انجام دهد تا اطمینان حاصل شود که همه افراد در آن کشور می‌توانند از حقوق مندرج در معاهده برخوردار شوند.

در شرایطی که ایران، کنوانسیون منع شکنجه را نپذیرفته، چگونه می‌توان مستند به معاهدات بین‌المللی از قربانیان شکنجه در محاکم دادگستری ایران دفاع کرد؟ چگونه می‌توان قضات را متقاعد کرد که اعتراف و اقرار ناشی از شکنجه اعتبار حقوقی ندارد؟

ما در مرکز عدالت برای کودکان، با همکاری دانشگاه کارلتون کانادا و با تمرکز بر قوانین داخلی و بین‌المللی، می‌کوشیم اطلاعات لازم برای دفاع از قربانیان شکنجه را، به وکلای دادگستری ارائه و آنها را در برابر شکنجه‌گران توانمند سازیم.

در بخش نخست درسگفتار «راهنمای عملی دفاع از قربانیان شکنجه»، آقای حسین رئیسی، وکیل حقوق بشر به این پرسش، پاسخ دادند که چگونه می‌توان از منظر حقوق بشر، از حقوق قربانیان شکنجه در دادگاه‌های ایران دفاع کرد؟

پس لطفا تا پایان این درس گفتار با ما باشید و برای آشنایی با جزئیات بیشتر به وب سایت مرکز عدالت برای کودکان مراجعه و «راهنمای عملی دفاع از قربانیان شکنجه»، را مطالعه کنید.